Terwijl het staartje van Ciara nog om het huis raast, dakpannen van de daken wipt, gevelplaten van de school, zit ik heerlijk cosy en met een voldaan gevoel aan een warm bakkie koffie. Net terug van de sportschool. Week 6 is ingegaan. En tot mijn grote vreugde vind ik het gewoon écht leuk daar in die sportschool van óns dorp. En tot nog grotere vreugd is de pijn van mijn blessure langzaamaan naar de achtergrond verdwenen.
Na de eerste 4 weken persoonlijke begeleiding had ik het diploma ‘schema-voor-de-komende-4-weken-individueel’ in de pocket. Ik mocht mijn vleugels uitslaan. Fijn, want ik wil die Beatrix-flappen er juist af hebben. Je weet wel, die stukken huid die als je zwaait zo heen en weer zwabberen. 
Met mijn diploma onder mijn arm doorliep ik het schema met de professionele ogen van de eigenaar oplettend in mijn rug.
Als snel bedacht ik, het gaat zo goed, ik herstel zo makkelijk, misschien moet ik toch wat zwaarder, toch wat meer gaan doen. Moet ik toch meer afgepeigerd thuis komen.
Wijsheid komt bij mij uiteindelijk toch ook met de jaren en , wijs als ik ben (vind ik zelf) leg ik mijn hersenspinsel toch maar voor……..
”NEE” antwoord de professional. Niet doen. Het gaat nu goed. Je blessures blijven uit, je vind het nu nog leuk. Nee! Als jij afgepeigerd thuis zit, geen boe of bah meer kunt zeggen, dan kom jij de eerstvolgende keer niet meer. Dan vind je er niets meer aan. Met blessures op de koop toe.
Nu is het leuk en dat moet het blijven ook. En stiekum ook ben ik trots dat ik luister, niet te hard van stapel lopen. Blij dat ik tóch ervoor gekozen heb om de plaatselijke sportschool te bezoeken. En blijer dan blij dat het zo ontzettend goed bevalt.
Kan nu ook wel een vakantie boeken. Heb gezegd dat ik zonder gene langs de waterkant wil paraderen…….of loop ik nou toch weer te hard van stapel!!!!!
sportieve groet
